Niestety sam uległem pokusie Internetu. Dałem się omamić całemu zalewowi tego syfu. Ale postanowiłem to zmienić. Sięgnąłem po odłożoną jakiś czas temu książkę i odpłynąłem.
Niedziela. Leniwa niedziela. Zrezygnowałem z obiadu u rodziców na rzecz kompletnego odcięcia się od świata. Nie, nic nie ćpałem. No może poza kolejnymi stronami książki. Zatraciłem się w niej od godziny dziesiątej rano. Ot ledwo otworzyłem oczy, zjadłem lekkie śniadanie i wróciłem z kawą do łóżka. Czas leciał kartka za kartką. Zanim zdążyłem zmienić pozycję w pościeli, była już dwunasta. Prysznic, zmywanie, oglądanie filmu połączone z prasowaniem. Na zegarku szesnasta. Kawa, cygaro, fotel, książka.
Strona za stroną. Minuta za minutą. Nawet nie zauważyłem, kiedy za oknem zrobiło się ciemno. Pochłaniałem kolejne linijki tekstu w mgnieniu oka. O dwudziestej drugiej dotarłem do ostatniej stronicy.
Wspaniałe uczucie. Mój umysł aż buzował od nowych pomysłów i byłem tak rozbudzony, jakbym wypił litr energetyka.
Słowo pisane to wspaniała odżywka dla duszy i ciała, a mnie jej zdecydowanie brakowało. Brakowało mi tego oczyszczenia, odcięcia rzeczywistości i to bez żadnych używek.
Ten czas. To kilka godzin wykorzystałem doskonale. Pochłonąłem trzysta dwadzieścia stron. Losy bohaterów wciągnęły mnie bez końca i wprawiły w zadumę. Przeżywałem z nimi każdą chwilę, tworzyłem w głowie obrazy, nakręciłem cały film, który zrealizowałem według scenariusza przygotowanego przez Surana Cormudiana. To zdecydowanie lepsze niż nagradzane Oscarami produkcje.
W niedzielę, tamtą niedzielę, przysiągłem sobie, że od teraz czytam częściej. Dostarczam sobie duchowej pożywki tak by rozruszać ten zastany umysł zaśmiecony gównem z czeluści Internetu. Polecam Ci tę samą terapię.
Komentarze
Prześlij komentarz
Pisz, tylko szczerze.